Nierówna walka z migreną

Migrena kojarzy się głównie z bólem głowy. Jednak ta dolegliwość jest o wiele bardziej skomplikowana i wywołuje także inne objawy: nudności, nadwrażliwość na dźwięk, światło oraz ruchy głowy. Taki obraz powoduje, że osoba zmagająca się z tą chorobą w okresie napadu jest prawie całkowicie wyłączona z normalnego funkcjonowania. Dlatego ważne jest, aby dokładnie poznać istotę migreny, ponieważ ułatwia to unikanie napadów oraz łagodzenie ich przebiegu.

Obraz kliniczny

Istnieją kryteria diagnostyczne umożliwiające rozpoznanie migreny. Podstawę stanowią epizodyczne napady bólu głowy trwające od 4 do 72 godzin, które charakteryzują się: jednostronną lokalizacją, pulsującym bólem, zaostrzeniem dolegliwości podczas ruchu oraz umiarkowanym/silnym nasileniem. Oprócz tego muszą występować nudności/wymioty albo nadwrażliwość na światło i dźwięk. Migrena najczęściej jest epizodyczna, oznacza to, że objawy występują przez mniej niż 15 dni w miesiącu. U części chorych napad migreny poprzedzony bywa wystąpieniem aury. Może ona mieć charakter wzrokowy, czuciowy, dotyczyć mowy lub motoryki ciała. Przed każdym napadem aura może wyglądać inaczej. Czasem przebiega, jako zdrętwienie twarzy, a innym razem, jako zaburzenie czucia w kończynie. Istnieje szereg czynników, które wyzwalają napad migreny. Między innymi są to: głód, zakłócenia snu, zmiany hormonalne, silny stres, nadmierny wysiłek fizyczny lub psychiczny, zmiany środowiskowe, alkohol czy kofeina [1].

Leczenie

Wyróżnia się preparaty działające niespecyficzne, które łagodzą doraźnie objawy oraz specyficzne, wpływające na przyczynę dolegliwości. W pierwszej kolejności najczęściej przyjmuje się leki przeciwzapalne (NLPZ), np. Ibuprofen Max. Jedna tabletka zawiera 400 mg ibuprofenu. Jeżeli dolegliwości są bardzo silne, można przyjąć od razu dwie tabletki. Nie należy przyjmować jedynie leków z grupy NLPZ, ponieważ może to prowadzić do rozwoju nowego rodzaju bólu głowy lub pogorszenia dolegliwości wcześniej występujących. Konieczna jest konsultacja z lekarzem, który postawi diagnozę i włączy leczenie przyczynowe. Ważne, aby przedstawić dokładnie dotychczas stosowane leki w leczeniu bólu wraz z podaniem dawki.

W momencie pojawienia się pierwszych symptomów napadu, oprócz ibuprofenu, warto zażyć również lek przeciwwymiotny (np. metoklopramid, dimenhydrynat). Wśród leczenia specyficznego, czyli działającego bezpośrednio na naczyniowo-neurologiczną przyczynę choroby, najczęściej stosuje się topiramat oraz propranolol. Terapię należy zaczynać od możliwie najmniejszej dawki i zwiększać ją w razie braku efektu. Leki trzeba przyjmować długoterminowo, na ogół przez 3 miesiące [2].

Oprócz postępowania terapeutycznego ważna jest edukacja z zakresu zachowań zmniejszających ryzyko wystąpienia napadów. Konieczne jest wprowadzenie regularnego snu, wysiłku fizycznego, prawidłowo zbilansowanej diety oraz czasu na relaks. Innymi słowy, tryb życia powinien być zdrowy i uregulowany. Dotychczas żadna specyficzna dieta nie ma naukowo potwierdzonego działania, dlatego należy trzymać się zbilansowanego, pełnowartościowego jadłospisu [2].

Bibliografia:

1 – Miller S., Matharu M., Migraine is underdiagnosed and undertreated, The Practitioner, 2014; 258 (1774): 19–24

2 – Kozubski W., Liberski P., Neurologia Podręcznik dla studentów Medycyny, tom 2, PZWL, Warszawa, 2016

Oceń ten artykuł

Polecane:

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *