O tym, że we współczesnym świecie sport stał się w takim samym stopniu ważny dla kobiet, jak zawsze był dla mężczyzn, świadczy wiele przesłanek. Jest nią nie tylko stale rosnąca liczba przedstawicielek płci pięknej, uprawiających sporty zawodowo i rekreacyjnie, ale też to, że aktualnie wiele kobiet zajmuje się zarządzaniem i promowaniem sportu, tak w Polsce, jak i na arenie międzynarodowej.
Pamiętacie mamy i babcie robiące na drutach, lepiące pierogi i oglądające seriale w wolnym czasie? Istnieje szansa, że obrazki tego typu coraz bardziej odchodzą do lamusa. Dziś wiele mam czy babć uprawia nowoczesny styl życia, którego ważnym aspektem jest aktywność fizyczna.
Współczesne kobiety odrzucają stereotypowe modele zainteresowań dla pań. Coraz więcej z nich interesuje się motoryzacją, piłką nożną, a nawet kulturystyką i hazardem sportowym. Jest to wynik przemian społecznych i postępującej emancypacji kobiet.
Droga do równości
Oczywiście nie zawsze tak było. Wynikało to z prawa i zwyczajów społecznych, w dużym stopniu ograniczających udział kobiet w życiu publicznym oraz z konkretnych i odmiennych ról przypisywanych przedstawicielom obu płci. Koniec XIX wieku zaczął przynosić pierwsze zmiany w tym zakresie. Choć działo się to powoli, kobiety stopniowo zdobywały swoją przestrzeń w obszarach wcześniej dla nich niedostępnych. Dotyczyło to, rzecz jasna, także sportu, a przede wszystkim czynnego udziału w zawodach, olimpiadach i organizacji życia sportowego. Działający na przełomie XIX i XX wieku, Pierre de Coubertin, pedagog, któremu przypisuje się rolę ojca nowożytnego ruchu olimpijskiego, znany był ze swoich wypowiedzi na temat kobiet, np. twierdził że są one potrzebne na igrzyskach sportowych jedynie po to, „by na stadionie roztaczał się miły zapach oraz aby pocieszać przegranych”. Na szczęście nie zahamował kobiet w ich naturalnej drodze do równości.
Damy w blokach startowych
W 1900 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu kobiety pojawiły się jako czynne uczestniczki. Przede wszystkim obecne w takich dyscyplinach jak tenis i golf. Wówczas na około tysiąc mężczyzn w olimpiadzie brały udział 22 kobiety. Z roku na rok jednak, sytuacja zaczęła ulegać zmianie. Dziś kobiety nie tylko często żyją duchem sportowym, ale zostawiają w tyle swoich rówieśników płci męskiej. Zacierają się społeczne granice tego, co męskie i kobiece.
Naśladowanie wzorców
Wszystko to bierze się z różnych źródeł. Kobiety nie tylko czują potrzebę sprawdzenia się w nowych rolach, ale także obserwują i naśladują wzorce społecznie uznane za interesujące. Celebrytki i żony sportowców już nie chcą być ozdobą uzdolnionych sportowo mężczyzn, tylko coraz częściej dosłownie – biorą sprawy w swoje ręce, zakładając własne biznesy sportowe i angażując się w profesjonalne kibicowanie. Odpowiedzią na to są choćby spersonalizowane oferty i bonusy bukmacherskie, skierowane właśnie do nich.
Sportowy duch patriarchatu
Oczywiście, należy zaznaczyć, że droga kobiet do równości w sporcie nie była i nie jest usłana płatkami kwiatów. Mimo stopniowego zwiększania się udziału kobiet w sporcie, wciąż ni są one dostatecznie reprezentowane – przede wszystkim w organach decyzyjnych instytucji sportowych na wszystkich możliwych szczeblach organizacji (lokalnych, państwowych, europejskich i globalnych). Dane Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (EIGE) pokazują, że w Europie kobiety zajmują tylko 14% stanowisk decyzyjnych w konfederacjach sportów olimpijskich. Ilość prezesek w tym świecie wciąż można policzyć na palcach jednej ręki. Szacuje się również, że
jedynie 20–30% wszystkich trenerów sportowych w Europie stanowią kobiety. W sporcie też zatrudnia się wciąż więcej mężczyzn niż kobiet.
Dane te odzwierciedlają ogólne tendencje, jakie występują w wielu innych obszarach zarządzania, w których wciąż widoczne są różnice w traktowaniu kobiet i mężczyzn. Walka o równouprawnienie trwa.
Jest nadzieja…
Na szczęście zwiększenie udziału kobiet w świecie sportu to już nie tylko ich sprawa. Zmiany zachodzą także w trybie systemowym. Wiele międzynarodowych, a nawet kontynentalnych federacji, wykazuje zaangażowanie w dążeniu do równego traktowania kobiet i mężczyzn. Dzieje się tak np. poprzez wprowadzanie parytetów płci. W praktyce oznacza to nie mniej niż to, że celowo na stanowiskach zarządczych umieszcza się właśnie kobiety. Dzięki takiemu podejściu szefują one m. in. Europejskiej Konfederacjai Boksu, Europejskiej Unii Taekwondo, a nawet – Unii Europejskich Związków Piłkarskich (UEFA).
